Een half jaar geleden (januari 2019) was ik samen met de teamgenoten van Start2Ultra-3 volop aan het opbouwen van de 40K naar de finale 50K. In deze periode maakte ik plannen voor na de periode van Start2Ultra en kreeg ik vanuit de organisatie van Trail-running.eu en brixenmarathon.com een startbewijs voor de Brixen Dolomieten Marathon 2019 op 6 juli als prijs aangeboden! Superleuk en na een kritische blik of deze wedstrijd in mijn trainingsschema zou passen heb ik besloten er aan mee te gaan doen. Brixen ligt in de Dolomieten in Noord Italie en in 2019 zou de 10de editie van deze pittige bergtrail worden gehouden. De Dolomieten zijn onderdeel van de Alpen en worden ook wel de kalkalpen genoemd. De bergen in de Dolomieten zijn herkenbaar aan de scherpe rotswanden en spitse toppen. Ik heb altijd al gedroomd om in bijzondere gebieden te lopen, en de Dolomieten stonden hoog op mijn lijst.
In die periode ben ik zoek gegaan naar een doel voor in de zomervakantie, mijn partner had al aangegeven dat een zomervakantie naar Oostenrijk haar een mooi gebied leek. Daar kan ik als trailrunner alleen maar van dromen, gauw heb ik in onze zomervakantie periode een passend doel gezocht in het verlengde van de Brixen Dolomieten Marathon. Ambitieus: de Großglockner Trail 75K op 26 juli 2019. Erg pittig omdat de afstand met 75K langer is dan wat ik tot nu toe heb gedaan en het bovendien een bergtrail betreft met 4000 hoogtemeters. De Brixen Dolomieten Marathon zou op 6 juli zijn, een aantal weken voor de Großglockner. Dat maakte het mogelijk om nog een paar weken te herstellen en weer op te bouwen. Kortom een perfecte combinatie voor mijn zomervakantie!
Samen met Cor van Disseldorp heb ik een trainingsschema in elkaar gedraaid en ben ik gaan trainen. Ik had vanaf dat moment twee doelen: de Brixen Dolomieten Marathon en de Großglockner Trail. Het maken van een trainingsplan en het inplannen van de trainingen is een interessant onderwerp om in een later blogpost mijn bevindingen over op te schrijven. De weken voor de Brixen Dolomieten Marathon heb ik zo veel mogelijk hellingen meegepakt, heb ik eindeloos trappen gelopen en bij mijn lokale fitness-toko op de hellingloopband en stairmaster gelopen. Op aanraden van een collega heb ik als oefenwedstrijd de Spa Epic 50K in de Ardennen gelopen, die had 1730 hoogtemeters.
De informatievoorziening voor de Brixen Dolomieten Marathon was prima. De week voor de Brixen Dolomieten Marathon heb ik niet veel aan de voorbereiding kunnen besteden, een drukke werkweek maakte een grondige voorbereiding lastig. Soms moet je het eenvoudig doen met een niet ideale voorbereiding en al blij zijn als je op tijd aanwezig bent en al je essentiële spullen bij je hebt. Hier alvast de eerste les voor een bergtrail.
De avond voor de wedstrijd heb nog het een en ander bij een supermarkt gehaald (broodje, nootjes en nog wat andere kleine zaken). De volgende ochtend vroeg op en melden bij de start. Het startpunt lag bij de dom van Brixen (in het Italiaans heet de plaats Bressanone). Na het startbewijs ophalen kreeg ik ook een welkomstpakket met een bidon, energy poeders, een energy bar en verschillende folders en materialen (rugzakje). Ik had mijn racevest en dropbag al gepakt, maar deze extraatjes zijn altijd welkom. De dropbag leverde ik af bij de vrachtauto die de spullen naar de finish op de top van de berg zou brengen.
Na een enthousiasmerende briefing konden we van start! Wetende dat ik niet de snelste berggeit van het peloton zou zijn had ik mij enigszins achter in het veld opgesteld.
Het hoogteprofiel liet zien dat er vanaf het begin tot aan de top van Rifugio CAI 42 kilometer verder hoofdzakelijk geklommen zou worden. Mijn plan was om het begin vooral rustig aan te doen. Vanuit Brixen liep de route door het centrum, vervolgens langs de rivier de Eisack en na ongeveer vier kilometer liepen we door de bossen. Tussen de Grieserkofel en Klerant hadden we een eerste klim van ongeveer 400m over vier kilometer te pakken. Dat ging alles nog best prima. De hardlopers om mij heen hadden een redelijk tempo, en ik ging daarin mee en dat voelde goed.
Vanaf Sant’Andrea in Monte tot pakweg kilometer 16 hadden we een steiler en zwaarder stuk te pakken, ook door de bossen. Vervolgens kregen we een aantal redelijk vlakke kilometers waar ik ook weer mee kon door wat tempo te maken.
De hoogtemeters en daarmee het lagere percentage zuurstof had toch wel een effect, ik denk dat ik toch iets te veel had gegeven. Vanaf kilometer 22 begon een klim waar ik qua energie en ademen behoorlijk wat uitdagingen had. Tijdens de klim rond kilometer 24 hadden we een prachtig uitzicht op de Weisslahnspitz (2494m), Tullen (2655m), de Ringspitz (2625m) en de hoge Kleiner Peitlerkofel (2813m). Erg mooie beelden met het zicht op deze indrukwekkende toppen.
Bij kilometer 26 moest ik echt pauze nemen, en mijn ademen aanpassen. Ik kreeg een licht gevoel in mijn hoofd door te weinig zuurstof en weinig energie. Dat was iets om serieus te nemen, per slot van rekening had ik 16 kilometer te gaan en nog zeker 1000 meter te klimmen! Ik lastte een pauze in, want zelfs na een aantal passen lopen werd het niet beter, de ademnood bleef. Hier moest ik duidelijk een andere aanpak op loslaten, het belangrijkste: meer ademen! In plaats van mijn automatisme te volgen, nam ik mijzelf voor actiever en sneller te ademen. Nadat ik mijzelf een aantal minuten rust had gegeven merkte ik dat mijn lichaam weer in een betere balans kwam, maar wat een bizarre ervaring om tijdens het hardlopen het beklemmende gevoel van te weinig zuurstof te ervaren. Maar nu met de aanpassingen op ademfrequentie en groter volume per inademing werd het beter en kon ik het hardlopen beter beheersen. Het voelde als een overwinning om dit onder controle te hebben, maar ik was nog niet bij de finish. Ik kon in ieder geval wel weer verder, hetzij nu wel voorzichtiger.
De verzorgingsposten stonden om de 5 kilometer en waren ruim voorzien van water en iso. Bij een aantal waren er ook energy bars en stukken banaan. In mijn racevest had ik gelukkig wat hartige reepjes, een broodje en zouttabletten meegenomen voor in mijn softflask. Later begreep ik dat bij de ultraloop (de 81K) dezelfde soort verzorging was, maar dat de deelnemers bij zo’n afstand voeding met meer substantie nodig zouden hebben, misschien een leerpunt voor de organisatie voor de volgende keer.
Doordat ik al niet de snelste was en ik een extra pauze nodig had kwam ik later aan bij de Rossalm. Inmiddels had ik een betere balans tussen inspanning, energie en ademen gevonden en kon ik redelijk goed doorlopen. Officieel was bij de Rossalm op 2180m een cutoff, maar gelukkig kon ik door. Vanaf de Rossalm tot de Ochsenalm op 2050m waren licht glooiende paden, met af en toe technische stukken. Hier kon ik lekker tempo maken. Vanaf de Ochsenalm begon een extreem steil gedeelte, min of meer tot aan de finish bij de Plosehütte op 2448 meter. Vol goede moed begon ik hieraan, en met mijn nieuwe tactiek door meer te ademen kon ik mij goed houden. De mededeelnemers moedigden elkaar aan, en als mensen mij vroegen waar ik vandaan kwam zei ik komisch dat ik op -6 meter in Nederland woon. Dat soort grappen maken het lopen lichter. Maar het was zo steil dat ik om de 15 stappen moest stilstaan om op adem te komen. Op dit steilste stuk tussen de Ochsenalm en de Panoramatisch waren gelukkig ook een behoorlijk aantal Bergrettung medewerkers aanwezig. Aan de zonnige kant was de temperatuur hoog, aan de andere kant van de richel woei het en was het koel in de schaduw. Met koebel geklingel werden we naar boven aangemoedigd, heel bijzonder om dit stuk te lopen. Eenmaal boven aan de Panoramatisch op 2486 meter hadden we een wijds en onvergetelijk uitzicht. We waren nog een kilometer verwijderd van de finish, maar de grootste uitdaging hadden we gehad. Wat een klim en wat een beleving!
Ik was gelukkig niet de laatste, maar het was mij inmiddels duidelijk dat een bergtrail heel wat anders is dan een stukje lopen door het platte Hollandse landschap. Een enorme uitdaging dus, en ik heb ongelooflijk veel bewondering voor alle deelnemers en speciaal de snelste lopers. Wat een conditie en uithoudingsvermogen heb je nodig om deze 42 kilometer binnen de vier uur te lopen! De snelste loper was Andreas Reiterer en hij zette een tijd neer van 3 uur 38 minuten en 44 seconden, dat is echt heel snel! Mijn tijd was 8 uur en 15 minuten en nog wat seconden. In Brixen heb ik heel veel nieuwe ontdekkingen gedaan en veel geleerd over trailrunnen door de bergen. Het was ook een prima voorbereiding voor de Großglockner Trail van 75 kilometer eind juli in Oostenrijk.
Eenmaal bij de finish konden we wat drinken, bijtanken en een klein feestje vieren. Daarna mijn dropbag ophalen en liep ik samen met andere deelnemers naar het lager gelegen kabelbaanstation, vanwaar we naar het dal werden vervoerd. Daar konden we ons goed opfrissen en een bus naar Brixen nemen. In de avond kwamen de 81K lopers binnen en ik heb het Nederlandse duo Karma (Karin en Marcel) bij de finish gefeliciteerd met hun prestatie. We konden aansluiten bij de uitreiking en de pastaparty en heel veel bijkletsen en ervaringen uitwisselen met de andere deelnemers. Fijn dat de finish een echte feestatmosfeer had. Vreemd genoeg voelden mijn benen in het dal alsof ik nog energie over had. Zou het zo kunnen zijn dat vooral mijn ademen en hartslag zich hebben moeten inspannen? Het feit dat mijn benen nog redelijk goed voelden zou het gevolg kunnen zijn van de hogere hartslag in de bergen. Het effect van een hogere bloedtoevoer om voldoende zuurstof te krijgen heeft als gevolg dat afvalstoffen sneller worden afgevoerd. Interessant onderwerp om verder te verkennen, als iemand hier meer ervaring mee heeft kom ik graag in contact.
Het uitlopen van de Brixen Dolomieten Marathon was iets dat ik een jaar geleden volledig onmogelijk had geacht, maar het lag toch binnen mijn bereik. Wel heb ik een aantal belangrijke lessen geleerd en die kan ik iedereen vanuit de lage landen die een bergtrail gaat doen meegeven:
- Neem het hoogteprofiel en de informatie over de voedingsposten en cutoffs goed in je op;
- Neem minimaal het noodzakelijke aan spullen mee, maar ook weer niet te veel;
- Maak een trainingsplan met hoogtemeters, zowel omhoog als omlaag;
- Neem een stokkentraining, zodat je weet hoe je tracking poles effectief kan gebruiken;
- Pas je techniek, inspanningsniveau, ademen, energie- en vochtinname aan op de hoogte waarop je je bevind (hoogtemeters kunnen een behoorlijke invloed hebben)
- Blaas jezelf in de bergen niet op door mee te gaan met de snelle lopers, met andere woorden: kies je eigen tempo en doe de eerste helft rustig aan.
Brixen Dolomieten Marathon (https://www.brixenmarathon.com) kan ik iedere trailrunner van harte aanraden, het is mogelijk om mee te doen aan de 28K, 42K of duo-81K afstand. De organisatie was prima, de vrijwilligers en verzorgingsposten waren erg hartelijk. Het is een fantastisch evenement dat door een indrukwekkend landschap voert. De 2020 editie op 4 juli staat alvast in mijn agenda!